Waanzinnig Wereldwonder

Wederom erg vroeg opstaan voor een reisdagje, van Puno naar Cuzco deze keer in een super de luxe bus. Ook nu weer onderweg een aantal leuke stops. Te beginnen met Sillustani waar zich een pré-Inca begraafplaats met ruïnes bevond aan de rand van het meer Umayo. Vanuit de verte zie je de enorme graftombes opdoemen, een soort torenvormige structuren die chullpas worden genoemd. Gezien de enorme indrukwekkende bouwwerken waren het waarschijnlijk de graven van vooraanstaande families. Eenmaal omhoog geklommen kregen we een prachtig zicht op het meer Umayo, het was zo'n schitterend panorama dat we met z'n allen even stil waren, de geluiden in ons opnamen met een groot gevoel van bevoorrecht te zijn voor wederom zo'n mooi onderdeel in de reis. Na Sillustani was de volgende stop bij een hele lieve oudere boerin Clècia die haar "hacienda" liet zien en een demonstratie gaf van hoe er gekookt wordt, hoe het land wordt bewerkt en hoe de lama's en alpaca's met een soort katapult bij elkaar worden gedreven. Ondanks dat ze net ziek was geweest, was haar geen moeite te groot om ons lokale lekkernijen voor te schotelen. Komisch contrastmomentje was toen een moderne ringtoon uit haar schort kwam en ze zich snel even afzonderde om haar mobiel te beantwoorden. Hele mooie foto's van haar en reisleidster Martina gemaakt waar ze zo blij mee was dat ik een spontane "abrazo y beso" kreeg. Tussen de bergen door ging het verder naar Cusco waarbij de omgeving steeds groener werd. Onderweg nog ter nauwernood aan een staking en wegblokkade ontkomen. Ook nu weer over een hoog punt van zo'n 4.335 meter, de drie borden aldaar gaven drie verschillende hoogtes aan, waar even een fotootje genomen kon worden. De laatste stop voor Cusco was bij de kerk van Andahuaylillas. Van buiten was de kerk nog niet heel bijzonder maar binnen bleek zich de "sixtijnse kapel van Amerika" te bevinden. Zowel de wanden als het plafond waren schitterend gedecoreerd met fresco's, schilderijen en houtsnijwerk waar je tijden naar kon kijken om steeds weer nieuwe dingen te ontdekken. Vele kerken zijn mooi gedecoreerd, en deze in het bijzonder, maar het blijft een feit dat daarvoor veel Inca-goud is gebruikt door de Spanjaarden. Na dit bezoek was Cusco nog een klein eindje rijden. In Cusco nog even van bus gewisseld omdat de straatjes van Cusco niet op onze supersonische bus berekend zijn. Eenmaal met een kleiner busje bij het hotel aangekomen was het inchecken, snel wat in het hotel eten en de rugzak voor de volgende dag pakken.

Opnieuw vroeg, 4:30 uur, opstaan de volgende dag om richting Heilige Vallei te gaan. De term "Heilige Vallei" komt van de vruchtbare grond aldaar. Door de vallei slingert de Urubamba rivier die via Machu Picchu helemaal tot in de Amazone voert. Op de bergen zijn vele pré-Inca terrassen te zien die nog steeds gebruikt worden. Bij Pisac de eerste Inca ruïnes bezocht die zich hoog boven het stadje bevinden. Bij Pisac blijkt hoe ingenieus alle bouwwerken zijn en hoe de stenen precies, via het lego principe, op elkaar zijn gestapeld. De ene constructie nog preciezer en perfecter dan de ander. Ook is er hele bergwand vol met gaten op het oosten waarin mensen begraven werden. Door allerlei aardverschuivingen zijn deze graven zichtbaar geworden. Na een behoorlijke klim tot de top van de ruïnes wederom zo'n fantastisch uitzicht op de vallei, de terrassen en de andere delen van de nederzetting. Daarna even wat vrije tijd om over de beroemde markt van Pisac te struinen. Vele standjes met kleurrijke mutsen, handschoenen, sjaals en doeken maar ook vele zilveren sieraden, edelstenen en allerlei Inca souvenirs. Na een half uurtje was ik er wel klaar mee, voor mij werd het steeds meer van hetzelfde, dus even koffie gedronken op een balkonnetje waar twee oudere heren van onze groep de muppets Statler en Waldorf uithingen. Vervolgens tijd voor een heerlijke lunch waarna de route werd voortgezet naar Ollantaytambo (probeer dat maar eens de eerste keer goed uit te spreken). Ook in Ollantaytambo waren Inca ruïnes waarvoor een behoorlijke klim nodig was. Die maar even gelaten voor wat het was om de knieën te sparen voor Machu Picchu. Van beneden een foto genomen en even door het dorpje gewandeld. Toen was het tijd om naar het station te gaan omdat vanaf hier de trein naar Machu Picchu werd genomen. Als enige van de groep zat ik in een ander rijtuig. Dat pakte erg leuk uit omdat ik bij een gezellige Peruaanse familie uit Lima kwam te zitten. In het donker was er niet veel te zien buiten en de Peruaanse buurvrouw sprak goed Engels dus zo aan de praat geraakt. Ze bleek Cinthia Vera Toso te heten en was met haar man en zoontje van vier jaar ook onderweg naar Machu Picchu. Ze was erg open en spraakzaam wat een heel bijzonder en boeiend gesprek over van alles en nog wat, maar vooral ook erg persoonlijke onderwerpen van haar kant, opleverde tijdens de ruim twee uur durende treinrit vanwege vertraging. Haar zoontje verstond redelijk Engels omdat zij hem dat aanleerde, het spreken moest hij nog wat verder leren en oefenen. Haar man sprak en verstond minder goed Engels. Vlak voor het uitstappen email-adressen uitgewisseld met de bedoeling elkaar via Facebook op te zoeken. Inmiddels was het negen uur 's avonds en omdat het de volgende ochtend weer erg vroeg op was nog een drankje gedaan om vervolgens snel het bed in te kruipen. Veel slaap kwam er alleen niet van. Het hotel en mijn kamer lagen direct aan het spoor en tot diep in de nacht reden er treinen die je bijna uit je bed deden schudden.

Zo kwam het dat het opstaan om 4:00 uur de volgende ochtend erg zwaar viel. Het vele vroege opstaan, vele reizen en weinig slapen door hoogte en treinen brak een beetje op. Desalniettemin ging het na een voorzichtig ontbijtje wel weer en bovendien lag wereldwonder Machu Picchu in het vooruitzicht. En om de grote groepen mensen voor te zijn was het vroege opstaan natuurlijk de moeite waard. Met kleine busjes reden we de berg op naar de wereldberoemde verborgen Inca nederzetting. De beveiliging van het wereldwonder wordt erg serieus genomen en zodoende is een serieuze paspoortcontrole nodig bij de toegang. Dat leverde dan ook weer een hele mooie stempel op in mijn paspoort. Zo 's ochtends vroeg was de oude Inca stad nog in nevelen gehuld wat de beleving en mystiek des te mooier maakte. Vanuit het dal is niets te zien, zelfs de weg niet die strak langs de bergwand en dus ook afgrond slingerde. Eenmaal boven opbaart zich Machu Picchu pas, het is dan ook geen wonder dat de Spanjaarden dit complex nooit gevonden hebben. In 1911 zette Hirham Bingham het door oerwoud overwoekerde Machu Picchu op de kaart na tips van lokale boeren maar eerder bleek het ook al in 1860 per toeval ontdekt te zijn door Augusto Berns bij het maken van landkaarten. Pas echt in de schijnwerpers kwam het in 1912 na de aandacht en sponsoring van National Geographic en Yale University. Sindsdien is de restauratie begonnen waardoor nu vele, verschillende gebouwen en bouwwerken zichtbaar zijn. De Peruanen zijn enorm zorgzaam voor Machu Picchu, geen eten mee naar de ruïnes en allerlei bewakers met fluitjes die voorkomen dat men op bouwwerken klimt of anderszins de zaken vernielt. Alle gebouwen en bouwwerken zijn met een perfectie aangelegd waarbij veel van het hoe en waarom tot op heden onbekend is. Wel bekend is dat voor de Inca's een gelukkig leven bestond uit lief hebben, werken en leren. Ook voor mij heel waar al zou ik lol hebben er nog aan toevoegen. Slenterend en klimmend door de stad via veel nauwe paadjes blijf je je verbazen over de primitieve schoonheid en architectuur. Vooral de waterspiegels, waarin de Inca's de sterren reflecteerden in een vorm van primitieve astronomie, de symbolische condor "tempel", de Intiwatana zonnesteen, een steen in de vorm van het zuiderkruis met perfect kompas en de "sacred rock" spreken tot de verbeelding. Meest spectaculair was voor mij toch het bekende en fantastische uitzicht op de stad bij de "Hut van de Bewaarder" met op de achtergrond de Huyana Picchu toen eenmaal de nevelen waren opgetrokken. Ik zou hier uren van kunnen genieten ware het niet dat aan alles een eind komt en de beste lunch van de gehele reis wachtte. Na de lunch ging het met de trein terug naar Ollantaytambo. Opnieuw alleen in een andere coupé, waarschijnlijk omdat ik later geboekt had. Wederom geen straf, deze keer wel uitzicht op de uitlopers van de jungle gevangen in de bergen. Als buurman nu een Peruaanse gids die in goed Engels nog leuke dingen vertelde over het land en alle bezienswaardigheden. Vanuit Ollantaytambo met de bus terug naar Cusco en daar na een snelle maaltijd in het hotel gauw mijn bed opgezocht en heerlijk geslapen.