Parade in Puno

Van Chivay werd de reis voortgezet naar Puno. Wederom passeerden vele woeste landschappen aan mijn oog onderweg. Soms ook even een klein hazenslaapje, zoals gezegd slaap je minder goed op grote hoogte en is even wegdommelen in de bus heerlijk. Op circa 5.000 meter nog een fotomomentje om met de hele groep op de foto te gaan. Daarna gestopt bij een lokale boer die lama's en alpaca's in de pampa houdt. Vervolgens gepicknickt aan een prachtig meer met de naam La Guinillas in de buurt van Santa Lucia. De lokale bewoners kwamen meteen toegesneld om de betonnen picknicktafels te dekken met kleurrijke peruaanse kleden. Wat een spectaculair uitzicht daar. Alleen met een panorama foto is het plaatje een beetje te vangen. Vervolgens verder naar Puno. Daar aangekomen bleek er een concours van plaatselijke dans-/muziek groepen aan de gang. Kinderen, vrouwen en mannen uitgedost in allerlei feestelijke en kleurrijke klederdracht togen door de straten. De ene groep nog mooier dan de andere. De muziek kwam voornamelijk van panfluiten en trommels met een ritme dat je tot diep in de vezels van je lichaam voelde. 's Avonds in de buurt van het hotel gegeten bij een restaurant waar ook een leuke show van Peruaanse dans en muziek was. De kleurrijke parade die we in de middag in de stad hadden gezien werd echter niet overtroffen.

De volgende dag werden we met een soort riksja's bij het hotel opgehaald en naar de haven gebracht. Erg leuk geregeld door onze reisleidster Martina. In de haven op een snelle boot gestapt. Gelukkig had de boot een WC, in Puno zaten we op zo'n 3.800 meter en dus waren alle kleine bijverschijnselen van hoogteziekte nog steeds aanwezig. Sommige medereizigers moesten opnieuw aan het zuurstof maar bij mij gelukkig geen al te grote ongemakken. Vanuit de boot zag je de rietvelden drijven op het meer, de oevers met kleine huisjes, de bergen met besneeuwde toppen en in de verste verte kon je zelfs Bolivia zien liggen. Na een uurtje varen kwamen we aan bij een rustig deel van het authentieke eilandje Isla Taquile. Daar een prachtige wandeling gemaakt met schitterende vergezichten op het Titikaka meer. Titikaka betekent "grijze luipaard" in het Quecha, de lokale taal in Peru die nog door vele inwoners gesproken wordt. Naar het schijnt heeft het meer vanuit de lucht de vorm van een luipaard, waarschijnlijk ook met een beetje coca thee op. Tijdens de wandeling werden we hartelijk door een groep bewoners ontvangen voor thee en kregen we uitleg over het leven op het eiland. Je voelde gewoon de harmonie en de balans met de natuur en elkaar waarin men leefde, heel bijzonder! Daarna weer een klein stukje varen met de boot om vervolgens op het schiereiland Capachilca een traditionele pachamanca lunch te nuttigen. De wijze waarop de lunch bereid werd was erg bijzonder met soort van ovens in de grond en een soort "sjamaan" die het eten inwijdde met dank aan pacha mama ofwel moeder aarde. Ook amigo's geworden met een klein schattig Peruaans jongetje van 4 jaar genaamd Alvero dat met een autootje zat te spelen. Communiceren was geen enkel probleem, Alvero wist heel goed duidelijk te maken hoe of wat. Samen een garage gemaakt van stenen en hem mijn wollen lamaatje gegeven dat ik voor 4 sol bij een meisje van een jaar of 11 had gekocht eerder tijdens de wandeling. Alvero was er helemaal blij mee en wou mee lunchen. Prima natuurlijk, wij hadden een hoop genoegen met het kleine ventje. Soep eten met een lepel was een nieuwe ervaring voor hem maar lukte heel behoorlijk. Na een tijdje werd het voor zijn vader echter genoeg en ging Alvero onder luid tegenstribbelen terug naar zijn huis met zijn nieuwe speeltje in zijn hand. De pachamanca lunch was erg bijzonder, vooraf een soort quinoa groentesoep en daarna een bord met in de grond gekookte forel, kip, aardappelen en boon en een banaan. Heel erg puur natuur. Na de lunch waren de bekende drijvende rieteilanden van de Uros indianen aan de beurt voor een bezoek. De Uros indianen gaven ons een warm welkom zingend in speciale feestkleding. Zodra je op zo'n eiland stapt voel je de 'grond' een beetje golven. Ze maken het eiland vanuit de dikke laag grond met wortels van het riet dat 1 keer per jaar boven komt drijven. Daar bovenop allemaal lagen riet die regelmatig aangevuld moeten worden. Daartoe worden de eveneens rieten huizen gewoon opgetild en verschoven. Een eiland ligt verder vast met touwen naar de bodem van het meer. Na alle uitleg over het leven op het eiland vonden de kinderen het leuk om met mij te spelen en ze wouden in de rondte zweven. Na een paar rondjes moest ik alleen nee zeggen omdat ik compleet buiten adem was gezien de hoogte. Het boottochtje in een rieten boot zat er helaas niet in, de wind en de golven namen enorm toe en in de verte was het aan het onweren. Daarbij is het water van het meer zo'n 9 graden dus leek het beter dit onderdeel over te slaan en terug naar Puno te gaan met de boot. Daar nog een beetje rond gelopen en een processie gezien. Toen het begon te hagelen en te regenen snel een koffietentje aan de Plaza de Armas opgezocht, daar gegeten en terug naar het hotel.